
Większości pacjentów z cukrzycą typu 2 przepisuje się tylko jeden lek, ale wyniki badania sugerują, że terapie łączone mogą być bardziej skuteczne, ponieważ różne klasy leków celują w różne typy komórek w nerkach.
Badając myszy, u których rozwinęła się cukrzycowa choroba nerek, naukowcy przeanalizowali, jak nerki myszy reagują na pięć schematów leczenia cukrzycy przepisywanych pacjentom. Zespół badał odpowiedzi przy użyciu sekwencjonowania RNA pojedynczych komórek, co pozwoliło im zidentyfikować zmiany w nerkach na poziomie komórkowym i molekularnym na różne sposoby leczenia. Zrozumienie takiego współdziałania może pomóc naukowcom w ukierunkowaniu konkretnych komórek w celu poprawy terapii lekowych.
Badali oni efekty poszczególnych klas leków i kombinacji leków, skupiając się na trzech klasach leków: Inhibitory SGLT2; inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), takie jak Lisinopril; oraz tiazolidinediony (TZD, znane również jako leki uwrażliwiające na insulinę). Rosiglitazon jest powszechnie stosowanym TZD.
„Zaprojektowaliśmy nasze badanie, aby spróbować zrozumieć, jak terapie łączone wpływają na nerki inaczej niż terapie pojedyncze” – powiedział pierwszy autor badania, dr Haojia Wu, adiunkt w Division of Nephrology. „Odkryliśmy, że każda z różnych klas leków celowała w różne typy komórek, dostarczając komórkowych przesłanek dla terapii łączonych, aby lepiej spowolnić postęp w cukrzycowej chorobie nerek”.
W badaniu stwierdzono, że połączenie inhibitorów SGLT2 z Lisinoprilem miało lepsze działanie ochronne na nerki niż którakolwiek z pojedynczych terapii samodzielnie.
Naukowcy zauważyli również, że inhibitory SGLT2 wydawały się oszukiwać nerki, aby aktywować odpowiedź głodową, podobną do tej, w jakiej organizm spowalnia swój metabolizm, gdy jest na czczo przez dłuższy czas. „To może zmniejszyć ogólne zużycie energii w nerkach, pozwalając im pracować wydajniej i mniej je obciążając w dłuższej perspektywie, co być może wyjaśnia, dlaczego ta klasa leków jest tak skuteczna” – powiedział Humphreys.